NIΚΟΣ ΑΓΝΑΝΤΟΣ

Ο Νίκος Αγνάντος γεννήθηκε –σίγουρα, όπως μας είπε–, αλλά δεν θυμάται πότε, καθώς έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε! Όμως πορεύτηκε και πορεύεται αγναντεύοντας το πέλαγος της ζωής, σ᾽ ένα ταξίδι ανισόρροπης ισορροπίας μεταξύ της επιβίωσης σώματος και ψυχής, ύπαρξης κι ανυπαρξίας, ευφρόσυνης αφροσύνης, και παραζάλης ανάμεσα στη λογική και το πνεύμα. Σήμερα αγναντεύει το χθες και βλέπει τον ουρανό πιο κοντά από ποτέ – φόβος κι ελπίδα και πίστη, μαζί με μια αχτίδα αγάπης…

Σπούδασε στα νιάτα του Θεολογία, πάλεψε και παλεύει με τη θεολογική όψη των πραγμάτων, με το θεολογικό βάθος της υπέρβασης των γήινων, που είναι και η απόλυτη κατάφαση της χοϊκότητας του ανθρώπου.

Γράφει κείμενα και ποίηση από παιδί, αλλά λίγα μόνο τα βρίσκεις σκόρπια σε έργα άλλων και σε διάφορα έντυπα πολιτισμού. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εκδοτικό οίκο, και παράλληλα επιμελείται και διορθώνει βιβλία θεολογικής και λογοτεχνικής χροιάς.

Του δόθηκε μια αγάπη, αυτή του «Θρασιμιού», όπως ονομάζει τη σύντροφο της ζωής του, κι αυτή των «αγριοκάτσικων παιδιών», που επίσης του χαρίστηκαν. Όλοι σε ένα σπιτικό που στεγάζει γη και ουρανό, με λιακάδες κι ανεμοθύελλες, με δροσοσταλίδες, αναβροχιές και καταιγίδες κι ουράνια τόξα, σ᾽ ένα ατέρμονο αλισφερίσι πληγών και γιατρειάς, καταποντισμού και φτερουγίσματος σιμά στη ριτιδιασμένη θάλασσα, ψηλά σε αιθέρες και γαλαξίες, αθύρματα όλοι μας ζωογόνου ανέμου, τέκνα αγαπητά ενός Θεού που πάει κόντρα στις διδασκαλίες για «Τιμωρό-Δυνάστη-Εκδικητή», κι αγκαλιάζει με αύρα θεϊκή κάθε μας παραστράτημα, κάνοντας εφικτό το ανέφικτο: την αέναη ανάστασή μας, χέρι χέρι με τη δική Του Ανάσταση, με το δικό Του Πάθος…